Plakat w stylu vintage
Kolor fioletowy
Prix régulier
€24,99
Prix réduit
€21,99
Darmowa dostawa
Nie krępuj się! Nie pozostaje nic ale 20 dostępne egzemplarze!
20 zamówienia w ciągu ostatnich 24 godzin.
Odkryj arcydzieło Stevena Spielberga dzięki fantastycznemu projektowi tego wspaniałego plakatu The Color Purple, który z pewnością Cię zadziwi!
- Charakterystyka papieru:
- 🎨 Canvas: światowy standard w zakresie drukowanie i imitujący wygląd „malowania na płótnie”.
- Domyślnie plakat zawiera 4 cm biała ramka do oprawienia (ramka nie jest dołączona). Jeśli tego nie chcesz, wybierz opcję „bez białej ramki”.
- ✅ Rozmiar: dostępnych kilka opcji. ✅
- Wysoka odporność na promieniowanie UV.
- Jaskrawe kolory maksimum, bez odbić.
- Papier poddane recyklingowi, gwarantujące szacunek dla środowiska.
- Zapakowany plakat ostrożnie i dostarczono w formacie tuba ochronna na całkowita ochrona.
-
DARMOWA STANDARDOWA DOSTAWA.
⚠️ Ramka nie jest dołączona. ⚠️
Opis tego plakatu: Kolor fioletowy
Kolor fioletu to amerykański film z 1985 roku, wyreżyserowany przez Stevena Spielberga i napisany przez Menno Meyjesa, na podstawie nagrodzonej nagrodą Pulitzera powieści Alice Walker z 1982 roku pod tym samym tytułem. Jest to ósmy film Spielberga w jego reżyserii stanowi punkt zwrotny w jego karierze, gdy odchodzi od letnich hitów, z których stał się znany. Jest to także pierwszy film fabularny wyreżyserowany przez Spielberga, do którego muzyki nie skomponował John Williams, ale Quincy Jones, także producent. W obsadzie występują Whoopi Goldberg w swojej pierwszej roli, Danny Glover, Oprah Winfrey w jej debiucie filmowym, Margaret Avery, Rae Dawn Chong, Willard Pugh i Adolph Caesar.
Nakręcony w hrabstwach Anson i Union w Karolinie Północnej film opowiada historię młodej Afroamerykanki o imieniu Celie Harris i ukazuje problemy, z jakimi borykały się afroamerykańskie kobiety na początku XX wieku, w tym przemoc domową, kazirodztwo , pedofilia, bieda, rasizm i seksizm.
Film odniósł sukces kasowy, przynosząc 142 miliony dolarów dochodu przy budżecie wynoszącym 15 milionów dolarów. Film zyskał uznanie krytyków, szczególnie za grę aktorską (zwłaszcza Goldberg), reżyserię, scenariusz, muzykę i produkcję. Jednak niektórzy krytykowali go również za „nadmierny sentymentalizm” i „stereotypowość”, a niektóre sekcje NAACP zbojkotowały go za przedstawianie gwałtu. Niemniej jednak film był nominowany do jedenastu Oscarów, w tym dla najlepszego filmu, najlepszej aktorki dla Goldberga, najlepszej aktorki drugoplanowej dla Avery i Winfrey oraz dla najlepszego scenariusza adaptowanego, ale nie zdobył ani jednej nagrody, a Spielberg nie był nominowany do nagrody dla najlepszego reżysera; w tym momencie był rekordzistą dla filmu z największą liczbą nominacji bez zdobycia Oscara od czasu Punktu zwrotnego (1977). Otrzymał także cztery nominacje do Złotego Globu, a Goldberg zdobył nagrodę dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym. Spielberg otrzymał nagrodę Directors Guild of America za wybitne osiągnięcie reżyserskie oraz nominację do Złotego Globu. Film znalazł się później w serii książek Rogera Eberta „Wielkie filmy”.
W wiejskim Hartwell w stanie Georgia, na początku XX wieku, Celie Harris jest afroamerykańską nastolatką, której dwójka dzieci urodziła się w wyniku gwałtu dokonanego przez jej agresywnego ojca, który zabrał je z domu, aby wydać Celie za Alberta. Panie Johnsonie.
Pan, wdowiec, początkowo chciał poślubić Nettie, młodszą siostrę Celie, która go pociąga. Znęca się także nad Celie, a jej dzieci źle ją traktują. Pewnego dnia Nettie ucieka z domu, bo jest zmęczona odpieraniem zalotów ojca i szuka schronienia u Celie, gdzie oboje obiecują, że napiszą do siebie, jeśli zostaną rozdzieleni. Kiedy Mister próbuje dokonać napaści na tle seksualnym na Nettie, ona stawia opór, a on wściekle ją wyrzuca, spełniając obietnicę złożoną przez nią i Celie.
Wiele lat później, w 1916 roku, Celie osłabła z powodu przemocy, jakiej doświadczyła w dzieciństwie. Syn pana, Harpo, poślubia Sofię, a Celie jest zszokowana, widząc ją prowadzącą matriarchalny dom. Harpo próbuje obezwładnić i uderzyć Sofię, ale mu się to nie udaje. Celie radzi Harpo pokonać Sofię. Sofia stawia opór i konfrontuje się z Celie, ujawniając jej długą historię przemocy. Grozi, że zabije Harpo, jeśli ponownie ją pobije, i mówi Celie, aby zrobiła to samo z panem. Po tym, jak Harpo nie zmienia się po latach ciągłego znęcania się między nimi, Sofia odchodzi i zabiera ich dzieci.
Mister i Harpo przyprowadzają do domu Shug Avery, schorowaną tancerkę i wieloletnią kochankę pana. Celie, która powoli polubiła Shuga dzięki zdjęciu wysłanemu do Pana, jest pod wrażeniem silnej woli Shuga. Ona traktuje Shuga, a Shug z kolei ją polubił, pisząc i wykonując o niej piosenkę w nowej szafie grającej Harpo, którą prowadzi ze swoją dziewczyną Squeak. Shug mówi Celie, że przeprowadza się do Memphis, a Celie zwierza się Shugowi, że Mister ją bije. Shug mówi Celie, że jest piękna i że ją kocha, po czym się całują. Celie pakuje swoje rzeczy, aby podążać za Shugiem do Memphis, ale zostaje złapana przez Pana.
W międzyczasie Sofia została uwięziona za uderzenie burmistrza miasta po tym, jak uderzył ją za obrazę jego żony. Mijają lata, a ona jest już tylko cieniem samej siebie. Wychodzi z więzienia, ale sędzia natychmiast nakazuje jej zostać służącą żony burmistrza, pani Millie. Nie widząc swoich dzieci od ośmiu lat, Sofia otrzymuje od pani Millie Boże Narodzenie, aby mogła spędzić czas z rodziną po spotkaniu z Celie w mieście, ale pani Millie rezygnuje, gdy wpada w panikę, próbując opuścić podwórko i nie udaje jej się nie nawiązać kontaktu wyposażenie samochodu.
Shug wraca do Celie i Mistera ze swoim nowym mężem Gradym w interesach do miasta. Grady i Mister upijają się, podczas gdy Shug sprawdza skrzynkę pocztową. Znajduje list od siostry Celie z Afryki. Shug przekazuje Celie list od Nettie, która informuje ją, że pracuje dla pary, która adoptowała dzieci Celie. Celie i Shug zdają sobie sprawę, że Mister ukrywał przed Celie listy Nettie. Kiedy on i Grady piją, Shug i Celie przeszukują dom i znajdują ukryty pod podłogą schowek zawierający paczki nieprzeczytanych listów Nettie.
Pochłonięta czytaniem Celie nie słyszy nawoływań pana, by go ogolił, więc on ją uderza. Celie próbuje zabić pana brzytwą, ale Shug ją powstrzymuje. Ku wielkiej radości Shuga, na zjeździe rodzinnym Celie w końcu wypowiada się przeciwko panu i latom znęcania się nad nim. Ten duch walki powoduje również powrót Sofii do dawnego siebie i skłania Squeaka do nalegania, aby mężczyźni używali jej prawdziwego imienia, Mary Agnes. Celie odpowiada na drwiny pana, przeklinając go. Shug i Grady wychodzą, zabierając ze sobą Celie i Mary.
Wiele lat później Shug ponownie spotyka się z ojcem, który jest pastorem, po latach separacji spowodowanej jego dezaprobatą dla wybranej przez nią ścieżki życiowej. Pan popadł w samotność i doprowadził do ruiny swój dom i gospodarstwo. Harpo pogodził się z Sofią; teraz wspólnie prowadzą bar, a Shug zawsze występuje tam, kiedy przyjeżdża do miasta. Kiedy ojciec Celie umiera, w końcu dowiaduje się z listów Nettie, że mimo wszystko nie był on ich biologicznym ojcem. Kiedy zmarła ich matka, Celie i Nettie zgodnie z prawem odziedziczyły „jej” majątek, a dom i sklep należące do jej biologicznego ojca przeszły na Celie.
Celie zaczyna prowadzić zakład krawiecki. Mister otrzymuje list od Nettie zaadresowany do Celie, zabiera pieniądze ze swojej tajnej skrytki i organizuje powrót Nettie, jej męża i dzieci Celie z Afryki do Stanów Zjednoczonych. Podczas gdy odkupiony Mister obserwuje z daleka, Celie, Nettie i dzieci ponownie się spotykają, a dwie siostry ponownie spotykają się przy grze w stepowanie z dzieciństwa.
