Plakat w stylu vintage
Zimne poty
Prix régulier
€24,99
Prix réduit
€21,99
Darmowa dostawa
Nie krępuj się! Nie pozostaje nic ale 20 dostępne egzemplarze!
20 zamówienia w ciągu ostatnich 24 godzin.
Uznany za jeden z najlepszych filmów w historii kina, ten plakat Cold Sweat przeniesie świat Alfreda Hitchcocka do Twojego domu!
- Charakterystyka papieru:
- 🎨 Canvas: światowy standard w zakresie drukowanie i imitujący wygląd „płótna”.
- Domyślnie plakat zawiera 4 cm biała ramka do oprawienia (ramka nie jest dołączona). Jeśli tego nie chcesz, wybierz opcję „bez białej ramki”.
- ✅ Rozmiar: dostępnych kilka opcji. ✅
- Wysoka odporność na promieniowanie UV.
- Jaskrawe kolory maksimum, bez odbić.
- Papier poddane recyklingowi, gwarantujące szacunek dla środowiska.
- Zapakowany plakat ostrożnie i dostarczono w formacie tuba ochronnado całkowita ochrona.
-
DARMOWA STANDARDOWA DOSTAWA.
⚠️ Ramka nie jest dołączona. ⚠️
Opis plakatu Sueurs Froides
Sueurs Froides (Zawrót głowy) to amerykański film noir z 1958 roku, thriller psychologiczny wyreżyserowany i wyprodukowany przez Alfreda Hitchcocka. Fabuła oparta jest na powieści Between the Dead autorstwa Boileau-Narcejaca (1954). Scenariusz napisali Alec Coppel i Samuel A. Taylor.
W filmie występuje James Stewart w roli byłego detektywa policyjnego Johna „Scottiego” Fergusona. Scottie jest zmuszony przejść na wcześniejszą emeryturę, ponieważ incydent na służbie spowodował, że rozwinęła się u niego akrofobia (skrajny lęk wysokości) i zawroty głowy (fałszywe wrażenie wirowania). Scottie zostaje zatrudniony przez znajomego Gavina Elstera jako prywatny detektyw, aby śledzić Madeleine (Kim Novak), żonę Gavina, która wykazuje dziwne zachowanie.
Film był kręcony w mieście San Francisco w Kalifornii, a także Mission San Juan Bautista, Park Stanowy Big Basin Redwoods, Cypress Point przy 17-Mile Drive i Paramount Studios w Hollywood. Jest to pierwszy film, w którym zastosowano zoom dolly, efekt kamery zniekształcający perspektywę, powodując dezorientację i oddający akrofobię Scottiego. Ze względu na zastosowanie tego filmu efekt ten jest często określany jako „efekt zawrotu głowy”.
Sueurs Froides otrzymał mieszane recenzje po premierze, ale dziś jest często cytowany jako klasyczny film Hitchcocka i jeden z z najważniejszych dzieł w jego karierze. Zbierając znaczące recenzje naukowe, zastąpił Obywatela Kane'a (1941) jako najlepszy film, jaki kiedykolwiek powstał w Sight & Dźwięk Brytyjskiego Instytutu Filmowego z 2012 roku[4]. Film jest często uważany za jeden z najwspanialszych filmów, jakie kiedykolwiek powstały. Kilkakrotnie pojawiał się w plebiscytach Amerykańskiego Instytutu Filmowego na najlepsze filmy[5], zwłaszcza w 2007 roku, gdzie zajął dziewiąte miejsce wśród największych amerykańskich filmów wszechczasów. W 1996 r. film przeszedł gruntowną renowację w celu stworzenia nowej odbitki na taśmie 70 mm i ścieżki dźwiękowej DTS.
W 1989 r. „Cold Sweat” był jednym z pierwszych 25 filmów wybranych przez Bibliotekę Kongresu do zachowania w archiwum Krajowy Rejestr Filmów Stanów Zjednoczonych ze względu na jego „znaczenie kulturowe, historyczne lub estetyczne”.
Po pościgu na dachu, w wyniku którego zginął kolega z policji, detektyw z San Francisco John „Scottie” Ferguson ze strachu odchodzi na emeryturę wysokości i zawrotów głowy. Scottie próbuje przezwyciężyć strach, ale jego była narzeczona, projektantka bielizny Marjorie „Midge” Wood, twierdzi, że jedynym lekarstwem może być kolejny poważny szok emocjonalny.
Gavin Elster, znajomy uniwersytetu, pyta Scottiego śledzić swoją żonę Madeleine, twierdząc, że jej stan psychiczny jest nienormalny i może narazić ją na niebezpieczeństwo. Scottie niechętnie się zgadza i podąża za Madeleine do kwiaciarni, gdzie kupuje bukiet, do Misji San Francisco de Asís i do grobowca Carlotty Valdes (1831–1857) oraz do muzeum sztuki Legii Honorowej, gdzie kontempluje portret Carlotty. Widzi ją wchodzącą do hotelu McKittrick, ale po dochodzeniu okazuje się, że jej tam nie ma.
Lokalny historyk wyjaśnia, że Carlotta Valdes popełniła samobójstwo: była kochanką bogatego, żonatego mężczyzny i urodziła jego dziecko; skądinąd bezdzietny mężczyzna zatrzymał dziecko i odrzucił Carlottę. Gavin wyjawia, że Carlotta (która obawia się, że może opętać Madeleine) jest prababcią Madeleine, choć ona nic o tym nie wie i nie pamięta miejsc, które odwiedziła. Scottie podąża za Madeleine do Fort Point, a kiedy wskakuje do zatoki, ratuje ją.
Następnego dnia Madeleine zatrzymuje się, aby dostarczyć list Scottiemu, który właśnie zatrzymał się tam swoim samochodem, i podejmują decyzję spędzić dzień razem. Jadą do Muir Woods i Cypress Point na 17-Mile Drive, skąd Madeleine biegnie w stronę oceanu. Scottie chwyta go i całują. Następnego dnia Madeleine odwiedza Scottiego i opowiada mu o koszmarze. Scottie identyfikuje to miejsce jako Mission San Juan Bautista, dom rodzinny Carlotty. Zabiera ją tam i mówią sobie, że się kochają. Madeleine nagle wbiega do kościoła i wspina się na dzwonnicę. Scottie, zatrzymany na schodach z powodu akrofobii, widzi, jak Madeleine pogrąża się w obliczu śmierci.
Śmierć zostaje uznana za samobójstwo. Gavin nie obwinia Scottiego, ale ten załamuje się, popada w depresję kliniczną i zostaje wysłany do sanatorium z niemal katatoniczną chorobą. Po wyjściu na wolność Scottie często odwiedza miejsca, które odwiedzała Madeleine, często wyobrażając sobie, że ją widzi. Pewnego dnia zauważa na ulicy kobietę, która mimo odmiennego wyglądu przypomina mu Madeleine. Scottie podąża za nią do jej mieszkania, gdzie przedstawia się jako Judy Barton z Salina w Kansas.
Judy ma retrospekcję, która ujawnia, że była osobą, którą Scottie znał jako „Madeleine Elster”. Udawała żonę Gavina w skomplikowanym planie morderstwa. Judy pisze list do Scottiego, wyjaśniając swoje zaangażowanie: Gavin celowo wykorzystał akrofobię Scottiego, aby zastąpić świeżo zabite ciało swojej żony w pozornym „skoku samobójczym”. Ale Judy podrze list i kontynuuje farsę, ponieważ kocha Scottiego.
Zaczynają się widywać, ale Scottie ma obsesję na punkcie „Madeleine”. Prosi Judy, aby przebrała się i przefarbowała włosy, aby wyglądała jak Madeleine. Gdy Judy się zgadza, mając nadzieję, że w końcu odnajdą razem szczęście, zauważa, że ma na sobie naszyjnik przedstawiony na obrazie Carlotty. Scottie uświadamia sobie prawdę, że Judy była kochanką Gavina, zanim została odrzucona, podobnie jak Carlotta. Następnie Scottie nalega, aby odwieźć Judy z powrotem do Misji.
Tam mówi jej, że musi poskładać w całość wydarzenie, które doprowadziło do jego szaleństwa, przyznając, że teraz rozumie, że „Madeleine” i Judy to to samo osoba. Scottie zmusza ją do wejścia do dzwonnicy i zmusza ją do przyznania się do oszustwa. Scottie dociera na szczyt, w końcu pokonując akrofobię. Judy przyznaje, że Gavin zapłacił jej za udawanie „opętanej” Madeleine. Gavin sfingował samobójstwo, zrzucając ciało żony ze szczytu dzwonnicy. Judy błaga Scottiego, aby jej wybaczył, ponieważ go kocha. Całuje ją, ale z zapadni w dzwonnicy wyłania się cień – w rzeczywistości zakonnica badająca hałas – wyłania się z zapadni w dzwonnicy i ją zaskakuje. Judy nagle rzuca się do tyłu i upada, umierając. Scottie, po raz kolejny pogrążony w żałobie, stoi na gzymsie wieży, gdy zakonnica dzwoni misyjnym dzwonem.
