Plakat w stylu vintage
Obywatel Kane
Prix régulier
€24,99
Prix réduit
€21,99
Darmowa dostawa
Nie krępuj się! Nie pozostaje nic ale 20 dostępne egzemplarze!
20 zamówienia w ciągu ostatnich 24 godzin.
Dzięki plakatowi Obywatela Kane’a zanurz się w fascynujący świat tego kultowego arcydzieła kina. Odkryj wciągającą fabułę ambitnego mężczyzny pragnącego władzy, wraz z emocjami rozwijającymi się w każdej scenie. Z dawką nostalgii ten niezapomniany film zabiera Cię w intensywną emocjonalną podróż i skłania do refleksji nad ludzką naturą i wagą sukcesu. Nie przegap okazji, aby przeżyć ponownie to legendarne kinowe przeżycie, dekorując swoją przestrzeń plakatem Obywatel Kane, prawdziwym artystycznym świadectwem wielkości siódmej sztuki.
- Charakterystyka papieru:
- 🎨 Canvas: światowy standard w zakresie drukowanie i imitujący wygląd „płótna”.
- Domyślnie plakat zawiera 4 cm biała ramka do oprawienia (ramka nie jest dołączona). Jeśli tego nie chcesz, wybierz opcję „bez białej ramki”.
- ✅ Rozmiar: dostępnych kilka opcji. ✅
- Wysoka odporność na promieniowanie UV.
- Jaskrawe kolory maksimum, bez odbić.
- Papier poddane recyklingowi, gwarantujące szacunek dla środowiska.
- Zapakowany plakat ostrożnie i dostarczono w formacie tuba ochronna na całkowita ochrona.
-
DARMOWA STANDARDOWA DOSTAWA.
⚠️ Ramka nie jest dołączona. ⚠️
Opis tego plakatu Obywatela Kane’a
Obywatel Kane to amerykański dramat z 1941 roku, wyreżyserowany, wyprodukowany i z udziałem Orsona Wellesa. Jest także współautorem scenariusza z Hermanem J. Mankiewiczem. To pierwszy film fabularny Wellesa. Obywatel Kane jest często wymieniany jako najwspanialszy film, jaki kiedykolwiek powstał. Przez 50 lat z rzędu zajmował pierwsze miejsce w dziesięcioletniej ankiecie krytyków Brytyjskiego Instytutu Filmowego „Sight & Dźwięk i znalazł się na szczycie listy 100 lat… 100 filmów Amerykańskiego Instytutu Filmowego w 1998 r., a także jej aktualizacji z 2007 r. Film był nominowany do Oscara w dziewięciu kategoriach i zdobył nagrodę za najlepszy scenariusz oryginalny Mankiewicza i Wellesa. Obywatel Kane jest chwalony za zdjęcia Gregga Tolanda, montaż Roberta Wise’a, muzykę Bernarda Herrmanna i strukturę narracyjną, a wszystko to uważane jest za innowacyjne i precedensowe.
Quasi-biograficzny film bada życie i dziedzictwo Charlesa Fostera Kane’a, granego przez Wellesa, złożoną postać wzorowaną na amerykańskich baronach medialnych Williamie Randolpha Hearsta i Josepha Pulitzera, potentatów z Chicago Samuela Insulla i Harolda McCormicka, a także aspekty życia scenarzystów. Po premierze Hearst zabronił wspominania o filmie w swoich gazetach.
Po sukcesie Welles's Mercury Theatre na Broadwayu i kontrowersyjnej audycji radiowej „Wojna światów” z 1938 r. w The Mercury Theatre on the Air, Hollywood zabiegało o względy Wellesa. W 1939 roku podpisał kontrakt z RKO Pictures. Choć był to nietypowy kontrakt jak na początkującego reżysera, mógł swobodnie tworzyć własną historię, korzystać z własnej obsady i ekipy oraz mieć przywilej ostatecznego montażu. Po dwóch nieudanych próbach realizacji projektu, wspólnie z Hermanem J. Mankiewiczem napisał scenariusz do Obywatela Kane'a. Główne zdjęcia wykonano w 1940 r., w tym samym roku pokazano nowatorski zwiastun, a film wszedł na ekrany w 1941 r.
Chociaż był to krytyczny sukces, „Obywatel Kane” nie osiągnął progu rentowności w kasie. Film zniknął po premierze, ale powrócił do publicznej wiadomości dzięki pochwałom francuskich krytyków, takich jak André Bazin, i został ponownie wydany w 1956 r. W 1958 r. film zajął 9. miejsce na prestiżowej liście Brukseli 12 podczas Festiwalu Filmowego w 1958 r. Wystawa Światowa. Obywatel Kane został wybrany przez Bibliotekę Kongresu do inauguracyjnej grupy 25 filmów z 1989 r., które miały zostać umieszczone w Krajowym Rejestrze Filmów Stanów Zjednoczonych ze względu na ich „znaczenie kulturowe, historyczne lub estetyczne”.
W rezydencji zwanej Xanadu, będącej częścią rozległej posiadłości pałacowej na Florydzie, stary Charles Foster Kane leży na łożu śmierci. Trzymając śnieżną kulę, wypowiada swoje ostatnie słowo „Rosebud” i umiera. Nekrolog jest kroniką życia Kane’a, niezwykle zamożnego wydawcy gazet i magnata branżowego. Śmierć Kane’a staje się sensacją na całym świecie, a producent kroniki filmowej zleca dziennikarzowi Jerry’emu Thompsonowi odkrycie znaczenia „Rosebud”.
Thompson postanawia przeprowadzić wywiad z przyjaciółmi i współpracownikami Kane’a. Próbuje skontaktować się ze swoją drugą żoną, Susan Alexander Kane, obecnie alkoholiczką i menadżerką własnego klubu nocnego, ale ona nie chce z nim rozmawiać. Thompson odwiedza prywatne archiwum nieżyjącego już bankiera Waltera Parksa Thatchera. Ze wspomnień Thatcher Thompson dowiaduje się o karierze Kane’a, pensjonariusza w Kolorado, i upadku jego majątku osobistego.
W 1871 roku dzięki posiadłości górniczej należącej do matki Kane’a, Mary Kane, odkryto złoto. Zatrudnia Thatcher do stworzenia trustu, który zapewni Kane'owi edukację i przejmie jego opiekę. Podczas gdy rodzice i Thatcher omawiają ustalenia w pensjonacie, młody Kane radośnie bawi się sankami na śniegu. Kiedy rodzice Kane'a przedstawili go Thatcherowi, chłopiec uderzył Thatcher saniami i próbował uciec.
Kiedy Kane przejął kontrolę nad swoim trustem w wieku 25 lat, produktywność kopalni i rozważne inwestycje Thatcher uczyniły Kane'a jednym z najbogatszych ludzi na świecie. Kane przejął kontrolę nad gazetą New York Inquirer i rozpoczął karierę w „żółtym dziennikarstwie”, publikując skandaliczne artykuły, które atakowały interesy biznesowe Thatcher (i jego własne). Kane sprzedał swoje imperium Thatcher po krachu na giełdzie w 1929 r., który pozbawił go środków pieniężnych.
Thompson przeprowadza wywiad z osobistym menadżerem Kane’a, panem Bernsteinem. Bernstein pamięta, że Kane zatrudnił najlepszych dostępnych dziennikarzy, aby zwiększyć nakład „Inquirera”. Kane doszedł do władzy, skutecznie manipulując opinią publiczną w związku z wojną hiszpańsko-amerykańską i poślubiając Emily Norton, siostrzenicę prezydenta Stanów Zjednoczonych.
Thompson przeprowadza wywiad z najlepszym przyjacielem Kane’a, Jedediahem Lelandem, w domu opieki. Leland twierdzi, że małżeństwo Kane'a z Emily rozpadło się na przestrzeni lat, a on rozpoczął romans z amatorską piosenkarką Susan Alexander, gdy kandydował na gubernatora Nowego Jorku. Sprawę odkryła jego żona i jej przeciwnik polityczny, a publiczny skandal zakończył jego karierę polityczną. Kane poślubił Susan i zmusił ją do upokarzającej kariery operowej, do której nie miała ani talentu, ani ambicji, posuwając się nawet do zbudowania dla niej dużej sali operowej. Po tym, jak Leland zaczął pisać negatywną recenzję katastrofalnego debiutu operowego Susan, Kane go zwolnił, ale ukończył negatywną recenzję i ją wydrukował. Susan protestuje, że nigdy nie chciała kariery w operze, ale Kane zmusza ją do kontynuowania sezonu.
Susan zgadza się na rozmowę z Thompsonem i opisuje następstwa swojej kariery operowej. Próbowała popełnić samobójstwo, ale Kane ostatecznie pozwolił jej rzucić śpiewanie. Po wielu nieszczęśliwych latach i uderzeniu przez Kane'a, w końcu zdecydowała się go opuścić. Raymond, kamerdyner Kane'a, mówi, że po wyjściu Susan zaczął brutalnie niszczyć zawartość jej pokoju. Kiedy natknął się na śnieżną kulę, uspokoił się i powiedział „Rosebud”. Thompson dochodzi do wniosku, że nie jest w stanie rozwiązać zagadki i znaczenie ostatniego słowa Kane’a pozostanie tajemnicą.
W Xanadu rzeczy Kane’a są katalogowane lub wyrzucane przez personel. Znajdują sanki, na których bawił się ośmioletni Kane w dniu porwania z domu w Kolorado, i wrzucają je do piekarnika wraz z innymi przedmiotami. Za ich plecami sanie płoną powoli, a przez płomienie widać wydrukowaną na nich nazwę firmy: „Rosebud”.
