Plakat w stylu vintage
Most na rzece Kwai
Prix régulier
€24,99
Prix réduit
€21,99
Darmowa dostawa
Nie krępuj się! Nie pozostaje nic ale 20 dostępne egzemplarze!
20 zamówienia w ciągu ostatnich 24 godzin.
Zanurz się w sercu poruszającej i poruszającej historii dzięki naszemu efektownemu plakatowi do filmu Most na rzece Khai. To filmowe arcydzieło zabiera Cię w burzliwą podróż pełną namiętnej miłości, przejmującego poświęcenia i niezłomnej nadziei. Daj się ponieść intensywnym emocjom ujawniającym się w każdej chwili i zanurz się w niezapomnianą historię, która na długo zapisze się w Twojej pamięci.
- Charakterystyka papieru:
- 🎨 Canvas: światowy standard w zakresie drukowanie i imitujący wygląd „płótna”.
- Domyślnie plakat zawiera 4 cm biała ramka do oprawienia (ramka nie jest dołączona). Jeśli tego nie chcesz, wybierz opcję „bez białej ramki”.
- ✅ Rozmiar: dostępnych kilka opcji. ✅
- Wysoka odporność na promieniowanie UV.
- Jaskrawe kolory maksimum, bez odbić.
- Papier poddane recyklingowi, gwarantujące szacunek dla środowiska.
- Zapakowany plakat ostrożnie i dostarczono w formacie tuba ochronna na całkowita ochrona.
-
DARMOWA STANDARDOWA DOSTAWA.
⚠️ Ramka nie jest dołączona. ⚠️
Opis plakatu filmowego Most na rzece Khai
Most na rzece Kwai to epicki film wojenny z 1957 roku w reżyserii Davida Leana, oparty na powieści Pierre'a Boulle'a z 1952 roku. Choć film wykorzystuje kontekst historyczny budowy kolei birmańskiej w latach 1942–1943, fabuła i bohaterowie powieści i scenariusza Boulle'a są niemal całkowicie fikcyjne. W obsadzie znajdują się William Holden, Alec Guinness, Jack Hawkins i Sessue Hayakawa.
Pierwotnie scenariusz napisał scenarzysta Carl Foreman, którego później zastąpił Michael Wilson. Obaj pisarze musieli pracować w tajemnicy, ponieważ zostali umieszczeni na czarnej liście Hollywood i uciekli do Wielkiej Brytanii, aby kontynuować pracę. W rezultacie Boulle, który nie mówił po angielsku, został uznany i otrzymał Oscara za najlepszy scenariusz adaptowany; wiele lat później Foreman i Wilson zostali pośmiertnie nagrodzeni Oscarem.
Most na rzece Khai jest obecnie powszechnie uznawany za jeden z najwspanialszych filmów, jakie kiedykolwiek powstały. Był to najbardziej dochodowy film 1957 roku i otrzymał przytłaczająco pozytywne recenzje od krytyków. Film zdobył siedem Oscarów (w tym dla najlepszego filmu) na 30. ceremonii rozdania Oscarów. W 1997 roku film został uznany za „ważny kulturowo, historycznie lub estetycznie” i wybrany do umieszczenia w Krajowym Rejestrze Filmów przez Bibliotekę Kongresu Stanów Zjednoczonych. Został wpisany na listę najlepszych amerykańskich filmów, jakie kiedykolwiek powstały, prowadzoną przez Amerykański Instytut Filmowy. W 1999 roku Brytyjski Instytut Filmowy uznał Most na rzece Kwai za jedenasty największy brytyjski film XX wieku.
Na początku 1943 roku kontyngent brytyjskich jeńców wojennych pod dowództwem pułkownika Nicholsona przybył do japońskiego obozu jenieckiego w Tajlandii. Dowódca Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych Shears wspomina okropne warunki. Nicholson zabrania wszelkich prób ucieczki, ponieważ kwatera główna nakazała im się poddać, a ucieczki można postrzegać jako sprzeciw wobec rozkazów. Dodatkowo gęsta otaczająca dżungla sprawia, że ucieczka jest praktycznie niemożliwa.
Pułkownik Saito, komendant obozu, informuje nowych więźniów, że wszyscy, nawet oficerowie, będą pracować przy budowie mostu kolejowego na rzece Kwai, który połączy Bangkok i Rangun. Nicholson sprzeciwia się, informując Saito, że Konwencja Genewska zwalnia funkcjonariuszy z pracy fizycznej. Po tym, jak szeregowcy udali się na miejsce mostu, Saito grozi, że zostanie zastrzelony, dopóki major Clipton, brytyjski lekarz, nie ostrzega Saito, że jest zbyt wielu świadków, aby „umieranie uszło mu na sucho”. Saito zostawia funkcjonariuszy stojących przez cały dzień w intensywnym upale. Tego wieczoru funkcjonariuszy umieszczono w izbie kar, a Nicholsona pobito i zamknięto w żelaznej skrzyni.
Nożyce i dwie inne osoby uciekają. Tylko on przeżyje, choć jest ranny. Wędruje do birmańskiej wioski, zostaje poddany leczeniu i ostatecznie dociera do brytyjskiej kolonii Cejlon.
Praca na moście idzie słabo, zarówno z powodu wadliwych japońskich planów inżynieryjnych, jak i powolnego tempa i celowego sabotażu więźniów. Saito powinien popełnić rytualne samobójstwo, jeśli nie dotrzyma szybko zbliżającego się terminu. Zdesperowany wykorzystuje rocznicę zwycięstwa Japonii w wojnie rosyjsko-japońskiej w 1905 r. jako pretekst do zachowania twarzy; ogłosił amnestię generalną, uwalniając Nicholsona i jego oficerów oraz zwalniając ich z pracy fizycznej. Nicholson jest zszokowany marną pracą wykonaną przez jego ludzi i nakazuje budowę odpowiedniego mostu, chcąc przez stulecia oddać hołd pomysłowości armii brytyjskiej. Clipton sprzeciwia się temu, uważając, że jest to współpraca z wrogiem. Obsesja Nicholsona na punkcie mostu ostatecznie doprowadziła go do umożliwienia swoim funkcjonariuszom zgłaszania się na ochotnika do pracy fizycznej.
Shears nieświadomie wykorzystuje swój pobyt w szpitalu na Cejlonie w ramach szkoły komandosów zwanej „Force 316” (prawdopodobnie wzorowanej na prawdziwej szkole Special Operations Executive (SOE) Force 136). Dyrektor generalny SOE zaprasza Shearsa do przyłączenia się do misji komandosów mającej na celu zniszczenie mostu po jego ukończeniu. Shears próbuje wydostać się z misji, wyznając, że podszywał się pod oficera, mając nadzieję na lepsze traktowanie ze strony Japończyków. Warden odpowiada, że już wiedział i że marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych zgodziła się przenieść go do brytyjskiego SOE z symulowanym stopniem majora, aby uniknąć zawstydzenia. Zdając sobie sprawę, że nie ma wyboru, Shears zgłasza się na ochotnika.
Strażnik, Shears i dwóch innych komandosów spadochronowych w Tajlandii; jeden, Chapman, umiera po upadku na drzewo, a Strażnik zostaje ranny podczas spotkania z japońskim patrolem i musi być noszony na noszach. On, Shears i Joyce docierają do rzeki na czas z pomocą syjamskich nosidełek i wodza ich wioski, Khun Yai. Pod osłoną ciemności Shears i Joyce podkładają materiały wybuchowe na wieżach mostu. Następnego dnia przez most jako pierwszy przejedzie pociąg wiozący ważnych dygnitarzy i żołnierzy, a reżyser chce zniszczyć oba. Jednak o świcie poziom rzeki opadł, odsłaniając część drutu łączącego materiał wybuchowy z detonatorem. Nicholson zauważa nić i zwraca na nią uwagę Saito. Gdy zbliża się pociąg, śpieszą na brzeg, aby zbadać sprawę. Joyce, która obsługuje detonator, rozbija osłonę i wbija Saito na śmierć. Nicholson krzyczy o pomoc, próbując powstrzymać Joyce'a przed dotarciem do detonatora. Kiedy Joyce zostaje ranny przez japoński ogień, Shears przepływa na drugą stronę, ale sam zostaje zestrzelony. Rozpoznając Shearsa, Nicholson woła: „Co ja zrobiłem?”
Strażnik strzela z moździerza, zabijając Shearsa i Joyce'a oraz śmiertelnie raniąc Nicholsona. Umierając, Nicholson potyka się w kierunku detonatora i upada na tłok, wysadzając most i wysyłając pociąg w dół rzeki. Reżyser opowiada syjamskim kobietom, że musiał pilnować, aby nikt nie wpadł w ręce wroga i wraz z nimi odszedł. Będąc świadkiem rzezi, Clipton kręci głową i mamrocze: „Szaleństwo!… Szaleństwo!”
