Plakat „Ten człowiek z kamerą” to jeden z niewielu znanych radzieckich filmów, które wywarły znaczący wpływ na kino. Idealny do Twojego wystroju!
- Charakterystyka papieru:
- 🎨 Canvas: światowy standard w zakresie drukowanie i imitujący wygląd „płótna”.
- Domyślnie plakat zawiera 4 cm biała ramka do oprawienia (ramka nie jest dołączona). Jeśli tego nie chcesz, wybierz opcję „bez białej ramki”.
- ✅ Rozmiar: dostępnych kilka opcji. ✅
- Wysoka odporność na promieniowanie UV.
- Jaskrawe kolory maksimum, bez odbić.
- Papier poddane recyklingowi, gwarantujące szacunek dla środowiska.
- Zapakowany plakat ostrożnie i dostarczono w formacie tuba ochronnado całkowita ochrona.
-
DARMOWA STANDARDOWA DOSTAWA.
⚠️ Ramka nie jest dołączona. ⚠️
Opis tego plakatu Człowiek z kamerą
Człowiek z kamerą (ros. Человек с кино-аппаратом, romanizacja: kino-aparat Chelovka) to ukraiński eksperyment niemy film dokumentalny z 1929 roku w reżyserii Dzigi Wiertowa pod redakcją jego żony Jelizawiety Swiłowej.
Film fabularny Wiertowa, wyprodukowany przez studio filmowe VUFKU, przedstawia życie miejskie w sowieckich miastach: Kijowie, Charkowie i Odessie. Nie ma aktorów. Od świtu do zmierzchu obywatele radzieccy są pokazywani przy pracy i zabawie oraz w interakcji z maszynami współczesnego życia. O ile można powiedzieć, że film ma „postacie”, są nimi tytułowi operatorzy, montażysta filmu i współczesny Związek Radziecki, który odkrywają i przedstawiają w filmie.
< p>Człowiek z Kamera filmowa słynie z szeregu technik filmowych wynalezionych, zastosowanych lub opracowanych przez Wiertowa, takich jak wielokrotna ekspozycja, przyspieszone tempo, zwolnione tempo, stopklatka, cięcia meczowe, cięcia skokowe, podzielone ekrany, ujęcia holenderskie, ekstremalne zbliżenia, ujęcia śledzące, sekwencje odwrotne, animacja poklatkowa i autorefleksyjna oprawa wizualna (w pewnym momencie film zawiera ujęcie śledzące na podzielonym ekranie; boki mają przeciwne holenderskie kąty).Człowiek z kamerą filmową został powszechnie odrzucony po pierwszym wydaniu; Krytykowano szybki rozkład dzieła, autorefleksję i nacisk na formę nad treść. Jednak w widoku & Sound 2012 przyznany przez Brytyjski Instytut Filmowy, krytycy filmowi uznali go za ósmy najlepszy film, jaki kiedykolwiek powstał, a później ten sam magazyn uznał go za najlepszy film dokumentalny wszechczasów.