Vintage poster van Opblazen
Prix régulier €24,99 Prix réduit €21,99
Gratis bezorging
Blijf niet rondhangen! Er blijft niets anders over dan 20 exemplaren beschikbaar!
20 bestellingen in de afgelopen 24 uur.
Ontdek met onze opblaasposter alle visuele en emotionele intensiteit van de film via onze boeiende beelden. Dompel jezelf onder in de mysterieuze en opwindende wereld van dit iconische filmische meesterwerk, waar realiteit en illusie met elkaar verweven zijn in een obsessieve zoektocht naar de waarheid. Ontdek de opwindende emoties, opvallende esthetiek en gedenkwaardige uitvoeringen van deze iconische film die de filmgeschiedenis markeerde. Koop nu je 'Blow Up'-poster en laat je meeslepen door een onvergetelijke filmische ervaring.
- Papierkenmerk:
- 🎨 Doek: mondiale standaard in termen van afdrukken en imiteert de look van een “canvasschilderij”.
- Standaard bevat de poster een 4 cm witte rand voor inlijsten (lijst niet inbegrepen). Als u dit niet wilt, kiest u "zonder witte rand".
- ✅ Grootte: verschillende keuzes beschikbaar. ✅
- Hoge UV-bestendigheid.
- Levendigheid van kleuren maximaal, zonder reflecties.
- Papier gerecycled, wat een respect voor het milieu.
- Ingepakte poster zorgvuldig en afgeleverd in een beschermbuis voor een totale bescherming.
-
GRATIS STANDAARDVERZENDING.
⚠️ Frame niet inbegrepen. ⚠️
Beschrijving van deze opblaasposter
Blow-Up (ook wel Blowup of Blow Up genoemd) is een mysterieuze thrillerfilm uit 1966, geregisseerd door Michelangelo Antonioni en geproduceerd door Carlo Ponti. Het was Antonioni's eerste volledig Engelstalige film waarin David Hemmings naast Vanessa Redgrave en Sarah Miles de hoofdrol spelen. Ook te zien is het Veruschka-model uit de jaren zestig. De plot van de film is geïnspireerd op het korte verhaal "Las babas del diablo" (1959) van Julio Cortázar.
Het verhaal speelt zich af in de moderne subcultuur van Swinging London uit de jaren zestig en volgt een modefotograaf (Hemmings) die denkt dat hij onbewust een moord op film heeft vastgelegd. Het scenario werd geregisseerd door Antonioni en Tonino Guerra, met Engelse dialoog door de Britse toneelschrijver Edward Bond. De cameraman was Carlo di Palma. De niet-diegetische muziek van de film werd gescoord door jazzpianist Herbie Hancock, terwijl ook rockband Yardbirds te horen is.
In de hoofdcompetitie van het filmfestival van Cannes won Blow-Up de Palme d'Or, de hoogste onderscheiding van het festival. De Amerikaanse release van de film uit het tegencultuurtijdperk met zijn expliciete seksuele inhoud was in directe strijd met de Hollywood-productiecode. Het daaropvolgende kritische succes en kassucces beïnvloedden het verlaten van de code in 1968 ten gunste van het MPAA-filmbeoordelingssysteem.
Blow-Up zou de inspiratie zijn voor volgende films, waaronder The Conversation (1974) van Francis Ford Coppola en Blow Out van Brian De Palma (1981). In 2012 stond Blow-Up op nummer 1. 144 in Zicht & Geluid bij de beste films ter wereld.
Na een nacht te hebben doorgebracht in een eethuis, waar hij foto's maakte voor een kunstfotografieboek, is fotograaf Thomas te laat voor een fotoshoot met model Veruschka in zijn studio, waardoor hij op zijn beurt te laat komt voor een sessie met andere modellen later op de ochtend. Hij verveelt zich en vertrekt, waardoor de modellen en het productiepersoneel in de problemen komen. Als ze de studio verlaten, vragen twee ambitieuze tienermeisjes hem te spreken, maar Thomas vertrekt om hem te bezoeken in een antiekwinkel.
Thomas dwaalt door Maryon Park en maakt foto's van twee geliefden. De vrouw, Jane, is woedend omdat ze gefotografeerd wordt en achtervolgt Thomas, eist zijn film op en probeert uiteindelijk de camera van hem af te pakken. Hij weigert en fotografeert haar terwijl ze een weiland in vlucht. Thomas ontmoet dan zijn agent Ron voor de lunch en merkt dat een man hem volgt en in zijn auto kijkt. Terug in haar studio arriveert Jane en vraagt wanhopig om de film. Zij en Thomas hebben een gesprek en flirten, maar hij overhandigt haar opzettelijk een ander filmrolletje. Zij schrijft op haar beurt een vals telefoonnummer op en geeft dat aan hem.
Thomas, nieuwsgierig, maakt verschillende zoomlenzen van de zwart-witfilm van Jane en haar minnaar. Ze onthullen dat Jane naar een derde persoon staart die met een pistool op de loer ligt in de bomen. Thomas belt Ron opgewonden en beweert dat zijn geïmproviseerde fotoshoot mogelijk het leven van een man heeft gered. Thomas wordt gestoord door een klop op de deur, en het zijn weer de twee meisjes met wie hij wordt geneukt in zijn werkplaats en in slaap valt. Als hij wakker wordt, merkt hij dat ze hopen dat hij ze zal fotograferen, maar hij realiseert zich dat er misschien meer aan de hand is met de foto's van het park. Hij zegt dat ze moeten vertrekken en zegt: "Morgen! Morgen!"
Bij nadere beschouwing van een wazige figuur onder een struik vermoedt Thomas dat de man in het park toch vermoord is, terwijl Thomas ruzie had met de vrouw om de hoek.
p>Als de avond valt, keert de fotograaf terug naar het park en vindt het lichaam van de man, maar hij heeft zijn camera niet meegenomen en wordt bang gemaakt door het geluid van een brekende tak, alsof iemand loopt. Thomas keert terug en ziet dat zijn studio is geplunderd. Alle negatieven en afdrukken zijn verdwenen, behalve een zeer korrelige explosie van wat mogelijk het lichaam is.
Nadat hij de stad is binnengereden, ziet hij de vrouw en volgt haar naar een club waar de Yardbirds, met Jimmy Page en Jeff Beck op gitaar en Keith Relf op zang, het nummer "Stroll On" zien optreden. Een gezoem in Becks versterker maakt hem zo boos dat hij op het podium zijn gitaar kapot maakt en vervolgens zijn nek in de menigte gooit. Er ontstaat een rel. De fotograaf pakt de nek vast en rent weg van de club voordat iemand hem hem kan afpakken. Dan denkt hij erover na, gooit het op de stoep en loopt weg. Een voorbijganger pakt de nek vast en gooit hem terug, niet wetende dat het van Becks gitaar kwam. Thomas vindt de ongrijpbare vrouw nooit.
Op een gedrogeerd feest in een huis aan de Theems nabij het centrum van Londen vindt de fotograaf Veruschka, die haar had verteld dat ze naar Parijs ging; gezicht, zegt ze dat ze in Parijs is. Thomas vraagt Ron om als getuige naar het park te komen, maar kan hem niet overtuigen van wat er is gebeurd omdat Ron erg stoned is. In plaats daarvan voegt Thomas zich bij het feest en wordt hij wakker in huis als de zon opkomt. Hij keert alleen terug naar het park, maar ontdekt dat het lichaam verdwenen is.
Het is bekend dat Thomas een mimegroep een tenniswedstrijd ziet spelen, zich ertoe aangetrokken voelt, na een tijdje de denkbeeldige bal oppakt en terugbrengt naar de twee spelers. Terwijl hij naar de mimespeler kijkt, is het geluid van de gespeelde bal te horen en vervaagt zijn beeld, waardoor er aan het einde van de film alleen maar gras overblijft.
